Al tijdens de basisschooltijd had ik last van hoofdpijn. Gemiddeld 2 dagen in de week en regelmatig ook meerdere dagen achter elkaar. Het was vervelend, maar ik was er aan gewend. Mijn dagelijkse leven ging dan ook wel ‘gewoon’ door, ik wilde niet aan de pijn toegeven.
We zijn als mens geneigd om alles te verklaren, de verklaring voor mijn hoofdpijn was dat het iets genetisch was. In de familie waren meerdere personen die regelmatig last hadden van hoofdpijn, dus dat ik er last van had, was niet gek.
BEZOEK AAN DE HUISARTS
Ik bezocht de huisarts. Want soms was die hoofdpijn toch wel erg vervelend. Hij stelde wat vragen over de mate van pijn. Er werd vastgesteld dat ik geen migraine had en hij schreef direct medicijnen voor. Iets sterkere pijnstillers dan paracetamol. Met de vraag om in de gaten te houden of dit zou helpen. Zo niet, kom dan terug. Ik hield het in de gaten, merkte wel dat het nauwelijks werkte, maar wilde er eigenlijk niet voor terug naar de huisarts. Ik vond het een gedoe. Ik denk dat ik er drie of vier keer voor terug ben geweest in al die jaren. Maar er werd alleen gekeken naar andere medicijnen. En de frequentie van hoofdpijn bleef.
SCHEEL KIJKER
Ook heb ik diverse keren mijn ogen laten testen. Zo ook ergens in 2003, ik kwam bij de opticien en zij gaven bij mij aan dat ik een bril moest. Ik had geen sterkte nodig, maar ik zou scheel kijken en dit zou de oorzaak zijn van mijn hoofdpijn. Wat was ik blij dat er een oorzaak was gevonden. Ik ben gaan kijken naar een leuk brilletje en er 1 gevonden. Ik droeg deze de hele dag. In het begin heel vermoeiend, want mijn ogen werden gedwongen ‘recht’ te kijken. Het leek alsof de hoofdpijn iets minder was. Eerlijk gezegd wist ik het niet zo. Ik hield niet bij hoe vaak ik hoofdpijn had. Dus wist ook niet goed het verschil van voor de tijd met een bril. Na 3 jaar waren mijn ogen zoveel achteruit gegaan dat ik een nieuwe bril moest, daarnaast zou ik oefeningen moeten doen. En dat ging mij te ver, hier had ik zo geen zin in. Ik wilde een second opinion bij een oogarts. Hij vertelde direct dat mijn ogen goed waren. Volgens hem zou 75% van de mensen iets scheel kijken. En daar is geen bril voor nodig om het te corrigeren. Mijn bril kon ik dus weg doen en mijn hoofdpijn bleef. Ik liet het erbij. Er viel mee te leven. Natuurlijk was het heel vervelend, maar mijn leven was er niet minder leuk door.
DE SPANNING BRAK MIJ OP
Toen brak 2011 aan. Ik kwam in januari thuis te zitten. De laatste weken had ik te veel spanning en deze spanning huilde ik er thuis uit. Naarmate de weken verstreken moest deze spanning er steeds vroeger op de dag uit en dus huilde ik op het werk. Dit kon niet langer zo doorgaan en ik kwam met een burn-out thuis te zitten. Al vrij snel kwam ik bij een psycholoog terecht en moest ik vertellen wat er bij mij speelde. Heel spannend vond ik dat om te doen. Om mijn gedachtes te delen. Want wat zou de ander er van vinden? Maar ik merkte ook dat wanneer ik er met haar over gesproken had, dat ik het daarna ook makkelijker met mijn man er over kon hebben.
WIE BEN IK?
En zo leerde ik mijzelf steeds beter kennen en begrijpen. Mijn gedachtes werden ontrafeld, veel van deze gedachtes waren niet helpend. Bijvoorbeeld; hoe ik over mijzelf dacht, wat anderen van mij zouden kunnen denken, hoe ik over situaties dacht. Ik was vaak uit verbinding met mijzelf.
Ook leerde ik hoe ik de spanning op andere manieren dan huilen kon reguleren. Ik kreeg door waardoor spanningen opliepen en daarmee wist ik ook hoe ik moest ontspannen. Ik hoefde niet altijd maar door te gaan. Ik mocht stil staan bij wat dingen met mij deden en zo ook de hoofdpijn. En ik merkte als ik daar aandacht aan besteedde dat de hoofdpijn ook minder werd.
NAUWELIJKS HOOFDPIJN
Na een paar maanden merkte ik verwonderd op dat mijn hoofdpijn verminderd was. Een voordelig bijkomend effect van deze periode. De hoofdpijn was nu nog maar gemiddeld 2 keer per maand. Wat een verademing. En dat door mijzelf beter te begrijpen. Door te praten over wat er bij mij van binnen speelt.
Nog steeds heb ik hier profijt van en dus nauwelijks hoofdpijn. Ik heb echt het gevoel dat ik naar de bron ben gekomen van mijn hoofdpijn. Het gaat niet altijd even makkelijk om hier weer naar toe te gaan. Want het betekent wel dat ik mij kwetsbaar op moet durven stellen, moet blijven praten. En soms weet ik ook niet direct wat er in mij speelt. Waarom ik spanning heb, waarom ik boos reageer, waarom ik zo ben als ik ben. Maar door er over te praten met mijn partner, familie, vrienden of een coach, kom ik steeds een stap dichter bij mijzelf. Kom ik in verbinding en begrijp ik mijzelf.