Een tent op het schoolplein, daarin twee tafels, twee stoelen, een boek en een foto. Ik kan er niet naar kijken, ik kan er nog niet naar toe. Ik pak mijn fiets en met een traan in mijn ogen rij ik weg. Wat een valse start van dit schooljaar.
Zondagmiddag, ik kijk op mijn telefoon, een bericht van school en open hem direct. De eerste zinnen komen voorbij en ik schrik. Het bericht waarvan we al lange tijd weten dat dit bericht gaat komen, maar waarvan we hoopten dat dit nog heel lang zou duren. Automatisch roep ik onze jongste zoon, want dit moet hij weten, en zeg direct daarna, “laat maar even, komt straks wel.”. Ik wil het hem nog niet vertellen. Ik kan het nog niet.
We zijn bij familie op bezoek en mijn nicht vraagt: “Wat is er met jou aan de hand, wat lees jij?”. Ik vertel haar over het schoolvriendje van Sven. Vorig jaar werd er bij dit vriendje kanker gediagnostiseerd. Een klap in mijn gezicht toen ik het hoorde. Hij zat bij Sven in de kleuterklas. Samen zouden zij afgelopen jaar gaan judoën. Ziekenhuistrajecten volgden. Af en toe kwam hij naar school.
De dag dat Sinterklaas arriveerde op schoolplein zie ik hem voor mij staan. Zijn moeder die met de juf praat dat hij hier zo graag bij wil zijn. Ik veeg een traan van mijn gezicht. Voor de zomervakantie staan alle kinderen op het schoolplein. Ze staan daar om af te tellen tot de schoolvakantie begint. Ik zie hem er tussen staan. Een petje op, een slangetje in zijn neus, in gedachten, meetellend met alle andere schoolvriendjes. Mijn gedachten zijn op dat moment bij hem. Wat zal er door hem heen gaan? En gaan we hem nog terug zien?
Hij heeft twee weken geleden nog zijn 9e verjaardag kunnen vieren met zijn familie en vriendjes. Een week later, afgelopen vrijdag, heeft hij de strijd helaas toch verloren.
We vertellen het een paar minuten later aan Sven. De vragen zijn er al veel geweest. Met kanker was hij helaas al bekend, maar dat ook kinderen het kunnen krijgen, die informatie had ik graag gewild dat hij dat niet hoefde te weten. Dat was iets wat hem vorig jaar bezig hield. Nu neemt hij het nieuws in zich op en speelt daarna weer verder. Het is voor nu even goed zo.
Ik fiets weg van het schoolplein en onderweg zie ik een regenboog. Ik geniet extra van dit mooie natuurverschijnsel.
Het schooljaar is begonnen.
Wat triest
Zo jong ,het zou toch niet mogen.
Wat heb je het mooi verwoord.
Wat een moeilijk begin voor de kinderen op school.
Sterkte , want dit komt zo hard binnen , zelfs bij ons die dat manneke niet hebben gekenend