Ik was 15 toen ik bij de slagerij begon met een zaterdagsbaantje. Ik vond het heel spannend om daar te gaan werken. Niet om met mensen in contact te komen of te werken met vlees. Nee, dat was het niet, ik vond het spannend, omdat ik geen vleeswaren lustte. Ik at het nooit, kende de smaken niet en wat zouden de slager en zijn vrouw daar van vinden? Achteraf gezien was dit helemaal geen probleem, maar in mijn hoofd had ik er een heel groot probleem van gemaakt.
Verwachtingen, ik had ze veel. De ene keer ging ik vol goede verwachtingen naar de slagerij en viel het tegen en de andere keer met frisse tegenzin en viel het mee.
Maar jeetje, wat was ik mij hiermee aan het pijnigen met al deze positieve en negatieve verwachtingen.
1: omdat er veel tijd in gaat zitten in wat je allemaal kan verwachten.
2: omdat je invloed probeert uit te oefenen en dus energie verliest op situaties waar je nauwelijks invloed op hebt.
3: omdat dit onnodige spanningen met zich meebrengt.
4: omdat je jezelf hiermee vaak teleurstelt.
En ik deed dit, omdat ik controle wilde hebben over mijn leven. Ik durfde mij niet kwetsbaar op te stellen (bang voor een rood hoofd, en dan… PANIEK) en te vertrouwen op mijzelf.
Dit laatste, dat ik mij niet kwetsbaar op durfde te stellen en niet durfde te vertrouwen op mijzelf, dat weet ik nù. Doordat ik mij hier bewust van werd, kon ik hier aan werken.
Wat mij daarbij geholpen heeft is om te kijken naar welke belemmerende gedachtes ik had en welke helpende gedachtes ik hiervoor in de plaats kon zetten. Bijvoorbeeld:
“Ik ben niet goed genoeg -> Kijk eens naar wat ik allemaal al wel kan!”
Tegenwoordig heb ik nauwelijks meer verwachtingen. Laat ik mij verwonderen over wat er staat te gebeuren. En weet ik inmiddels dat alles met een reden gebeurd en er op mag vertrouwen dat ik op mijzelf kan bouwen.
“Ik ben goed genoeg, zoals ik ben.”